“Peygamberimiz ve Vefa Toplumu”
Vefa, her şeyden önce Yüce Allah’a gönülden bağlılık, sadakat ve itaattir. Hiçbir şeyi ortak
koşmadan muhabbet ve marifetle O’na yönelmek, ibadet ve salih amellerle O’na yaklaşmaya
gayret etmektir. Öte yandan vefa, sözüyle özü bir olmaktır; sözünün ağırlığını bilmek ve sözüne
sadık kalmaktır. Dostlukta ve bağlılıkta sebatkâr olmak, ailesini, akrabasını, kendini sevenleri,
kendisine iyiliği dokunanları minnet ve şükranla anmak, onlarla iletişimi sürdürmek; onlara sevgi,
saygı ve samimiyetle muamele etmektir.
Vefa kavramı, Yüce Kitabımız Kur’an’da önemle üzerinde durulan ahlakî bir erdemdir. Kur’an-ı
Kerim, gerek insanın kendisini yaratan Allah’a verdiği söze gerekse diğer insanlarla sosyal
ilişkilerinde sadakat anlamında değişik vesilelerle ahde vefa veya kısaca vefa ilkesine vurgu
yapmıştır. Bu bağlamda Allah’la kulları arasındaki bir ahidleşmeden bahsedilmiş (Yâsîn 36/60) ve
Allah adına verilen ahdin bozulmaması istenmiştir (Nahl 16/91). Allah’la yaptıkları muahedeye
sadık kalanlara büyük mükâfat vaad edilmiş (Feth 48/10), ahdini yerine getirmeyenler bozguncu
olarak nitelendirilmiştir (Bakara 2/27). Allah’a karşı ahidlerini hiçe sayanların ahirette hiçbir nasibi
olmayacağı haber verilmiştir (Âl-i İmrân 3/77). Ahde vefa imanla birlikte zikredilerek onun imanın
ayrılmaz bir parçası olduğu vurgulanmış, sözlerin sorumluluk gerektirdiği ifade edilerek,
müminlerden akitlerinde verdikleri sözlere titizlikle uymaları istenmiştir (İsrâ 17/34; Mâide 5/1, 7).
Olgun müminlerin vasıfları sayılırken, onların ahde vefa gösterme özelliklerine işaret edilmiştir
(Müminûn 23/8; Meâric 70/32).
Hz. Peygamber (s.a.s) vefanın imandan olduğunu, sözünde durmamanın ve vefasızlığın ise nifak
alameti olduğunu bildirmiştir (Buhârî, Îmân, 24; Mezâlim, 17; Cizye, 17; Müslim, Îmân, 106; Hâkim,
Müstedrek, 1, 20). Sözüne sadâkat göstermeyen, ondan caymak suretiyle haksızlık yapan
kimselerin kıyamet günü teşhir edileceğini şöylece beyan buyurmuştur: “Ahdini bozan herkes için
kıyamet günü bir bayrak dikilip bu falanın vefasızlık alâmetidir diye ilan olunacaktır.” (Buhârî, Cizye,
22; Edeb, 99; Hiyel, 99; Müslim, Cihâd, 11-17). Bir kutsî hadiste ise Allah adına söz verip yemin
eden sonra da sözüne ve yeminine sâdık kalmayan kimseleri Allah’ın kendisinin hasmı olarak ilan
ettiği bildirilmiştir (Buhârî, Büyû, 106; İcâre, 10